Jak często występuje ch.Parkinsona?

Choroba Parkinsona jest przewlekłym, postępującym schorzeniem ośrodkowego układu nerwowego, stopniowo upośledzającym funkcjonowanie osób nim dotkniętych. Częstość występowania choroby Parkinsona w populacji generalnej wynosi ok.0,15% i zwiększa się wraz z wiekiem - wśród osób > 65 r.ż częstość występowania ch.P. wynosi ok. 1,8 %, natomiast w grupie osób > 85 r.ż - już 2,6%. Średni wiek zachorowania to ok. 58 rok życia. Mężczyźni chorują nieco częściej niż kobiety. Szacuje się, że w Polsce rocznie na ch.P. zapada ok. 8 tys. osób a schorzenie to rozpoznano już u ok.70 tys. mieszkańców naszego kraju.

Jak rozwija się ch.Parkinsona?

Istotą procesu patologicznego leżącego u podłoża ch.P. jest zwyrodnienie i zanik neuronów produkujących dopaminę, zlokalizowanych w tzw. istocie czarnej śródmózgowia. Zanikowi ulegają jednak i inne neurony doprowadzając do zaburzeń w układzie serotoninergicznym, noradrenergicznym i cholinergicznym.

Rozwój procesu patologicznego w chorobie Parknsona trwa wiele lat i został podzielony przez Braak’a na sześć stadiów. W każdym z nich pojawiają się charakterystyczne zmiany histopatologiczne: neuryty Lewy’ego w obrębie wypustek komórkowych i okrągłe ciała Lewy’ego w obrębie ciał komórek nerwowych. Proces neurodegeneracyjny w ch.P. postępuje w sposób sekwencyjny, począwszy od predysponowanych miejsc w rdzeniu przedłużonym i nakrywce mostu, zajmując kolejne podatne rejony istoty szarej mózgu. Jako pierwsze ulega zwyrodnieniu grzbietowe jadro ruchowe nerwu błędnego, przylegająca do niego strefa siatkowata pośrednia oraz opuszka węchowa (stadium 1). W stadium tym jedynym objawem choroby mogą być zaburzenia węchu i zaburzenia snu (tzw. zaburzenia zachowanie we śnie REM). Zmiany patologiczne pojawiają się już wtedy także w niektórych neuronach układu autonomicznego np. w neuronach splotu Auerbacha co może objawiać się zaparciami. W kolejnym przedobjawowym etapie zmiany zwyrodnieniowe nasilają się i obejmują jądra szwu, j.siatkowate olbrzymiokomórkowe oraz j. miejsca sinawego (stadium 2). W tym stadium nadal nie pojawiają się jeszcze zaburzenia ruchowe. Proces patologiczny obejmuje kolejno część podstawną śródmózgowia i przodomózgowia oraz część zbitą istoty czarnej. Równocześnie uszkodzeniu ulega ciało migdałowate, j.konarowo-mostowe nakrywki, j. przednie szwu i niektóre j. podwzgórza (stadium 3). Na tym etapie, czyli po kilku lub kilkunastu latach od rozpoczęcia procesu neurodegeneracyjnego, pojawiają się już ruchowe objawy choroby (sztywność mięśni, spowolnienie ruchowe i drżenie). W kolejnym etapie proces patologiczny zaczyna obejmować korę skroniową (stadium 4) a w końcowych stadiach (stadium 5 i 6) – całą korę nową. Na tym etapie choroby dołączają się zaburzenia nastroju i pamięci.